سیاهه جنایت بعثی ها در زندان الرشيد /خاطره اسارت محمد علی صمدی

صبح روز بعد:

تمامي اسرا را بيرون مي‌برند. هوا سرد است و باران مي‌بارد.اسامي خوانده مي‌شود و به هر نفر سه ضربه كابل مي‌زنند. به گروه‌هاي صد نفره تقسيم مي‌شويم، گروه اوّل را حركت مي‌دهند .دو ساعت بعد برمي‌گردند، به هر كس لباس زير، شلوار راه راه و حوله داده‌اند. ساعت يازده ظهر نوبت گروه ما مي‌شود تا به حمام برويم و لباسمان را عوض كنيم. يك فارس‌زبان عراقي به نام عدنان از سپاه گارد صدام و استخبارات نشسته و به اصطلاح اسرا را راهنمايي مي‌كند.

مي‌گويد:« لباسهايتان را بيرون مي‌آوريد و به حمام مي‌رويد و اين لباس‌ها را مي‌پوشيد.»

يكي از بچّه ها مي‌پرسد: «آب حمام گرم است؟»

عدنان در ميان فحش‌هاي ركيك جواب مي‌دهد: «مگر اينجا خانه ننه‌تان است كه آب گرم از ما مي‌خواهيد ؟ »

حمام مي‌رويم.ده دوش بدون صابون با آب سرد، آن هم به مدّت يك دقيقه . كسي علاقه ندارد در اسفند ماه، يعني فصل زمستان حمام آب سرد بگيرد.اما چنين حمام رفتني اجباري است.لباسها يك دست بلوز و شلوار و يك عدد لباس زير است .آنها را مي‌پوشيم. اما كفش نداريم . پاها برهنه و خيس است. هوا سرد است و زمين پر از خار و خاشاك. راه رفتن مشكل است. خار در پاها فرو مي‌رود و اين چنين رقم مي‌خورد رفتن حمام و برگشتن

هنوز در آسايشگاه جا نگرفته‌ايم كه بهانه‌گيري‌ها شروع مي‌شود. «چرا صداي شما بلند است و از بيرون آسايشگاه شنيده مي‌شود»به تك‌تك‌مان سيلي مي‌زنند .

كريم يكي از مسؤلان اردوگاه مي‌گويد: «گمان نكنيد كه در دست مسلمان اسير شده‌ايد اگر به حرفمان گوش ندهيد، از هزار يهودي بدتريم »تعبير به جايي است بعثي‌ها روي هر كافري راسفيد كردهء‌اند.

يك سطل بزرگ ، سه سطل كوچك و دو جارو به هر آسايشگاه مي‌دهند . و دستور مي‌دهند آسايشگاه را تميز كنيم!

تعدادي از برادران، داوطلبانه نظافت آسايشگاه را به عهده مي‌گيرند و بقيّه پاي برهنه روي زمين پر از خار و خس و خاشاك؛ در هواي سرد زمستاني مجبور به قدم زدن شده‌اند. آسايشگاه نزديك ساعت سه بعد از ظهر تميز مي‌شود و در آن مستقر مي‌شويم.

صبح را به شب رسانده‌ايم .ساعت 8 شب به هر كدام، شش قاشق برنج با مقداري مرغ آب پز مي‌دهند .يكي ازبچه ها مي‌پرسد : «اين نان امشب است يا براي بيست و چهار ساعت؟» سرباز عراقي به جاي جواب دادن جارو را برداشته چنان ضربه‌اي بر سرش مي‌زند كه جارو از وسط دو نيم مي‌شود .

دو سطل بزرگ، يكي براي آب و ديگري براي ادرار. سه سطل كوچك پنجاه بشقاب و شش ظرف بزرگ كه عراقي‌ها به آن قسعه مي‌گويند در اختيارمان قرار مي‌دهند و در ادامه دستورات، يكي از منافقين عرب زبان را به عنوان ارشد آسايشگاه معرفي مي‌كنند و مي‌روند. خوشحال از اين كه مي‌توانيم قدري استراحت كنيم ؛ناگهان سخنراني ارشد آسايشگاه شروع مي‌شود :«سطل فقط براي ادراراست و اگر كسي در آن كار ديگري بكند تنبيه مي‌شود. دستشويي رفتن براي اجابت مزاج فقط يك بار در روز آن هم در صف مي‌نشنيد تا نوبتتان شود.»

دستشويي رفتن داستان ديگري دارد. كلّ آسايشگاه بايستي در مدت زمان ده دقيقه دستشويي بروند.ده نفرده نفر و فرصت هرنفر با شمارش يك تا ده مي‌باشد يعني ده شماره. بايد در اين فاصله دستشويي رفته و برگرديم و نفر بعدي برود.يكي از زجرآورترين شكنجه‌ها، دستشويي رفتن است و عراقي‌ها چه لذّتي مي‌برند از اين زجر دادن!

بالاخره پس از گذشت چند ساعت، به هر نفر دو پتو مي‌دهند و اين اوّلين شبي است كه مي‌توانيم براحتي بخوابيم. شبي كه لباسها نسبتاً تميز است و هر كس دو پتو دارد كه مي‌تواند با آن بدن نحيفش را از سرماي شبانگاهي بپوشاند .

بدين گونه شب را به صبح مي‌رسانيم .