شهیدِ روزه دار

مدتی در آنجا درس خواندم تا اینکه امام از پاریس به تهران آمدند. از قم مرا مسلح کردند و برای پاسداری از امام به تهران فرستادند تا اینکه امام به قم رفتند و مرا به کمیته مرکزی فرستادند.
برادر شهید می‌گوید: ساعت سه بعدازظهر یکی از روزهای ماه رمضان بود (دهم مرداد 1360)  که علی وضو گرفته بود تا برای خواندن قرآن وارد سنگر شود. همین‌که وارد شد، خمپاره‌ای مستقیماً به داخل سنگر اصابت کرد. فضای اطراف پر از گردوغبار شده بود و من ناگهان علی را دیدم که از بالای کوه به پایین پرتاب شد.
به‌سرعت خودم را به او رساندم دلم آتش گرفت، برادرم در خون خود دست‌وپا می‌زد و هیچ کاری از دست من برنمی‌آمد. بدنش پر از ترکش شده بود.
در آخرین لحظاتی که برادرم را زنده می‌دیدم دستش را روی پهلویش گذاشت و ناله‌ای دل‌خراشی سر داد. به پهلویش نگاه کردم سوراخ بزرگی ایجاد شده بود.
 او را به پادگان ابوذر منتقل کردیم اما لحظه‌ دیدار عاشق و معشوق فرا رسیده بود و علی عزیز تا ساعت 11 شب بیشتر دوام نیاورد و به درجه‌ی رفیع شهادت نائل آمد.