مقاومت تا سرحد «شهادت»

مصطفی نیز مثل بسیاری از هم‌رزمانش از طبقه‌ی زحمتکش جامعه بود و باید دوش‌به‌دوش پدر چرخ‌های سنگین زندگی را می‌چرخاند.
هوش فراوان، فعالیت مستمر، پشتکار زیاد و داشتن روح لطیف و با نشاط در کنار عشق وافر به ائمه و علاقه فراوان به حضور در مراسم مذهبی بخصوص عزاداری سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) از مشخصات بارز او در این دوران بود.
بعد از پایان خدمت سربازی مجدداً به عضویت بسیج سپاه پاسداران درآمد و برای بازسازی مناطق جنگی به جبهه آبادان رفت و بعد از گذراندن دوره آموزش نظامی ‌راهی کردستان شد.
در آخرین لحظات، وقتی وصیت‌نامه‌اش را تنظیم می‌کرد برای پدرش نوشت: به تمام چیزهایی که دارم چهار هزار تومان خمس تعلق می‌گیرد که باید بپردازید. او اکنون دیگر هیچ‌چیز نداشت که او را به زمین و زمینیان وابسته کند و بهشت را با همه‌ زیبایی‌هایش در مقابل خود می‌دید.
 این وضعیت چند روز به طول انجامید و آن‌ها بدون آب و غذای کافی در برابر دشمن مقاومت کرده و تسلیم نشدند. این تعداد بسیار اندک تا حدی به مقاومت ادامه دادند که دشمن بعثی با استفاده از بالگرد و اسلحه دوربین‌دار آن‌ها را هدف قرار داد.
مصطفی که عاشق شهادت بود همیشه می‌گفت: «بعد از شهید شدن برادران همرزمم چگونه به شهر برگردم و در پاسخ پدر و مادر آن‌ها چه بگویم؟ من هم باید در جبهه بمانم تا اگر خدا مرا قابل بداند شهید شوم.»